Dziś już każdy ma podarte jeansy.

Pamiętam czasy, kiedy podarte spodnie były oznaką ubóstwa. Mamy namiętne łatały każdą dziurę. Ochoczo reperowały wszelkie oznaki znoszenia, bo przecież żadna nie chciała, aby jej dziecko uchodziło za obdartusa. Dziś jest na odwrót. Przecieramy kolana, wycinamy dziury i dumnie obnosimy się z naszymi oryginalnymi spodniami... a nasze mamy? No cóż, część rozkłada ręce, a część pomaga w dokonywaniu dzieła zniszczenia, tak na wszelki wypadek, aby dziecko nie pokaleczyło się w trakcie.

I remember times when torn trousers were a clear sign of poverty. Our moms have passionately patched every hole. They eagerly repaired all signs of damage as none of them wanted their child to go around like a rag-tag. Today it's the other way round. We rub the knees, cut holes and proudly wear our original trousers.. and our mom? Well some of them just gave up and some give a helping hand as they don't want their child to get hurt in the process.