ROZTERKI BLOGERA

Za każdym razem, gdy siadam do pisania, muszę schować literacką niepewność do kieszeni. Pisanie jest dla mnie naprawdę trudne. Może właśnie dlatego piszę? Mówi się, że należy stawiać czoła własnym słabościom. A przecież o wiele prościej byłoby się przed nimi schować. Najlepiej pod grubym kocem. Ja bym tak robił, ale mam silną klaustrofobię i nieopisany lęk przed brakiem powietrza. Powszechnie wiadomo, że nikt nie jest bezpieczny, gdy spod koca nadal wystaje głowa, lub co gorsza noga, za którą może złapać potwór i siłą wciągnąć nas pod łóżko.

Every time I want to write a new post I have to fight with my literary uncertainty. Writing can be really difficult for me. Maybe that's why I attempt to write? It is said that one should face his own weaknesses. Although it would be much easier to hide form them under a thick blanked. I would If it wasn't for my strong claustrophobia and an indescribable fear of lack of air. It is a common knowledge that no one is safe under blanked when the head sticks out or even worse when your leg is out and can be easily grabbed by the monster from under your bed.

Potrafię godzinami wpatrywać się bez słowa w monitor. Podobno milczenie to też słowa, ale takie, które straciły wiarę w siebie. To mnie pokrzepia. Zaglądam na inne blogi i widzę, że na większości brak tego kompleksu.  Bywa, że nawet literówki mogą liczyć na swoje pięć minut sławy. A ja? Opublikowałem 178 postów, 106 innych to nadal wersje robocze... i nie ma w nich żadnych literówek.

I can sit for hours without a word in front of the computer. Apparently, silence is made of words that have lost faith in themselves. It encourages me. I look at the other blogs an I see that most of them lack this complex. Sometimes even typos can count on their five minutes of fame. And I? I have published 177 posts, 107 others are still drafts... and there are no typos in them.